توکي مرڪڻ جي ڪاريگري ٿي اچي.
دل ڦرڻ جي به جادوگري ٿي اچي.
ياد تنهنجي اچڻ ڀي ڇڏي آ ڏنو،
جنهن مهل ٿي اچي ٿي چري ٿي اچي.
ريءَ سينگار جي هو اچي ٿي مگر،
جنهن مهل ٿي اچي ڄڻ ٻري ٿي اچي.
جي وري پوُر هن جا وڌي ٿا وڃن،
پوءِ الهام ٿي شاعري ٿي اچي.
حال هيڪر هلي ان کان پُڇجي ”شبير“،
جنهن مٿان درد جي ڪا ڀَري ٿي اچي.