اکيون اٽڪي پيون آزار ٿيو
نئون دل جي مٿان وري وار ٿيو.
اڃان درد اڳيان موجود اٿم
وڄي سورن جا ويا سُرود اٿم
ٻيو نينهن ڪيو نابود اٿم
ٽيون دل تي برهه جو بار ٿيو.
بي قياسن جي هن بستيءَ ۾
جيئن ناکي بنا ڪنهن ڪشتيءَ ۾
مهراڻ هُجي جيئن مستيءَ ۾
ڪيڏو نه پري پو پار ٿيو.
جنهن جاءِ سُکيو نٿو ساھ رهي
تنهن شهر سان ڪهڙو چاهه رهي
جت روز لبن تي آهه رهي
پو گل به اُتي ڄڻ خار ٿيو.
اڳ دردن جا ڪئين ڪوٽ اٿم
بي درد ڏني ٻي چوٽ اٿم
ڪئي ڪانه سُکن ڪا موٽ اٿم
”شبير“ جيئڻ بيڪار ٿيو.