ڪي، ڪي ماڻهو ته اهڙا مٺا ٿا لڳن.
ڄڻ ته مصريءَ جا مٺڙا ڳنڍا ٿا لڳن.
ڪي ته مغرور اکين منجهان ٿا لڳن،
ڪي ته اکين منجهان التجا ٿا لڳن.
لفظ مُرڪي ٿو جيڪي لبن مان ڪڍي،
سي مٺي کير جا ڄڻ وَٽا ٿا لڳن.
سونهن جا جيئن ڪرڻا پون ٿا اچي،
چئجي سجدو ڪجي ديوتا ٿا لڳن.
دل اُبت ڪنڊڙي جان توسان پاڻهي لڳي،
نيڻ تنهنجا ٻئي بي خطا ٿا لڳن.
وقت بدليو ته ماڻهو به مٽجي ويا
هاءِ پنهنجا به اڄ اوپرا ٿا لڳن.
هيءَ پنهنجي نظر جو آ ڌوڪو ”شبير“
ڪي ڀلا ٿا لڳن ڪي بُرا ٿا لڳن.