روز مون وٽ تنهنجون سارون ٿيون اچن.
تنهنجون سارون ٿي قطارون ٿيون اچن.
روز رستن ۾ اٿم تو لئه نظر،
تنهنجي در تائين نهارون ٿيون اچن.
اڳئي گلشن کي لڳي وئي باهه آ،
هي الئه ڪهڙيون بهارون ٿيون اچن.
ڪيتري ڪوشش وسارڻ جي ڪجي،
دل ۾ تنهنجون پر پچارون ٿيون اچن.
ڪونه هڪڙو سڏ به ٿو ورنائجي،
ڪئين ڪنن تائين پڪارون ٿيون اچن
کوڙ منڇر ۾ لڪل ماري ڏٺم،
پوءِ به آڙين جون اڏارون ٿيون اچن.
پاڻ پنهنجو تون پلي ويٺين ’شبير‘،
پوءِ ڏَس ڪنهن تي ميارون ٿيون اچن.