ڏينهن توکي ٿيا ڪيترا.
مون نياپا ڪيا ڪيترا.
ڪو سنيهو نه مون ڏي مُڪئي،
ماڻهو آيا ويا ڪيترا.
پيار جي پهرئين اظهار ۾،
چپ ها ڦڙڪيا ڪيترا.
ياد ٿئي موڪلائڻ مهل،
نيڻ ٿي برسيا ڪيترا.
تنهنجي تعريف لئه نه لڌا،
لفظ مون ڳوليا ڪيترا.
ايترو گڏ رهڻ ڪونه ٿيو،
پر وڇوڙا پيا ڪيترا.
وقت کان آس جا اي پرين،
ٻاريا مون ڏيئا ڪيترا.
توکي خارن ڦٽيو ڇو ”شبير“،
گل تو پوکيا ڪيترا.