سَهڻا پون سوين ٿا نقصان زندگيءَ ۾.
رهجيو وڃن اڌورا ارمان زندگيءَ ۾.
ڪو ٿو پٿر ڪٽي ۽ ڪو تخت تي ٿو ڏسجي،
ڇا ڇا نه ڏسندو آهي انسان زندگيءَ ۾.
افسوس هر ڪا موسم بڻجي خزان اچي ٿي،
ورنديون ڪڏهن بهارون ويران زندگيءَ ۾
مان حق گهران چون ٿا پيو آ ڪفر ۾ ڪاهي،
هڻندا رهيا هزارين بهتان زندگيءَ ۾.
مون کي نه ڪَل رهي ڪا گُم عشق ۾ رهيس مان،
هر هڪ نظر جو ٿي پيس نيشان زندگيءَ ۾.
مون کوڙ حاڪمن جا ڇڏيا حڪم عدولي،
هڪ تنهنجي در جو ٿي پيس دربان زندگيءَ ۾.
”شبير“ ڳُڻ انهيءَ جا ٿا عمر ڀرئي ڳايون،
جي هڪ دفعو ڪري ڪو احسان زندگيءَ ۾.