زندگي ٿي وئي آ گذر ڪيتري.
پو به دل ٿي لڳي ڄڻ اَلهڙ ڇوڪري.
نيٺ ڪڻڪن ۾ ڀي لاب پئجي ويا،
تون نه موٽئين مگر مند موٽي وري.
ڪيئن وڃائي ڇڏيسون ننڊن ۾ عمر،
وقت سان ڪيتري ٿي وئي مسخري.
دل جو درياءَ اُڀامي پيو نيٺ آ،
مند آئي نظر سا به هئي اوپري.
ڇڏ ٻيا ويس پائڻ چري ڇوڪري،
خوبصورت لڳي توکي ٿي گهاگهري.
ويهه ”شبير“ توکي ڏسي ڍءُ ڪري،
هي ملاقات شايد هجي آخري!