جذبا نوان ڪي اُڀارجو.
مان جي وڃان دل نه هارجو.
پاڻي ڏجو پنهنجي زبان کي،
پنهنجا ڪيل قول پارجو.
جنهن ۾ ڏکن جي نه جاءِ هجي،
اهڙي ڪڏهن دل نه ڌارجو.
هٿ نه ڪنهن جي مَچ تي سيڪجو،
مُڙس ٿِجو پنهنجي ٻار جو.
پيدا خزان مان ڪجو سڪون،
آسرو ڇڏيو بهار جو.
ڀُلجي ڪڏهن ڪنهن کي موقعو،
ڪين ڏجو ڪنهن ميار جو.
جنهن تي اَٽل بيٺو آ ”شبير“،
جاءِ اُها جهٽ ولارجو.