مينهن ۾ سُرهاڻ تنهنجي ڳوٺ جي.
وئي وڌي واکاڻ تنهنجي ڳوٺ جي.
تو بنا مون کي پئي کائڻ اچي،
هر گهٽي بس هاڻ تنهنجي ڳوٺ جي.
تنهنجو سِر ٿو پنڌ ڪرائي ورنه ٻيو،
مون کي ڪهڙي ڪاڻ تنهنجي ڳوٺ جي.
آ گلي سا لڳ ته مان دلبر ڪيان،
ڳالهه ڪا توساڻ تنهنجي ڳوٺ جي.
سونهن ۾ ”شبير“ ٿي سَرسي لڳي،
هر گلي توساڻ تنهنجي ڳوٺ جي.