بُلند پنهنجو مقام رکجان.
عقاب جهڙي اُڏام، رکجان.
هوا ۾ اُڏندڙ ڪو کڙکٻيتو،
سو روشنيءَ جو امام، رکجان.
متان روايت لَڄائين سنڌ جي،
جا، سام، آهي، سا، سام، رکجان.
نه وڪڻي پنهنجو ضمير ڇڏجان،
قلم نه ڪنهن جو غلام، رکجان.
ٻچو نه ڪنهن جو سمهي بُکن تي،
نه اهڙو حاڪم ، نظام، رکجان.
جڏهن چوئي دل هي التجا ٿئي
اسان جي نالي، ڪا شام، رکجان
سُرور گهرجي شبير مونکي،
اڃان به هڪڙو ڪو جام، رکجان.