تولئه سادا سادا آهيون.
ليڪن وڄ وراڪا آهيون.
ماٺ ۾ وقت گذاريون ٿا پر،
بيٺل پاڻيءَ جهڙا آهيون.
هار نه هانءُ تون پنهنجو جيجل،
ڌرتي تنهنجا دودا آهيون.
ٽارچ ٻاري ڪير آن پڇين ٿو،
پنهنجا پنهنجا پنهنجا آهيون.
ٻئي سَڏ جي ڪهڙي آ ضرورت،
پهرئين سان ئي پهتا آهيون.
تنهنجا ٻول به ماکيءَ جهڙا،
پاڻ به اهڙا مٺڙا آهيون.