گُل تنهنجي اڳيان شرمائن ٿا
تنهنجي سونهن کان ڪنڌ جهڪائن ٿا.
تنهنجي گلشن ۾ ٿي ڳالهه هلي
ٿي گلڙن ۾ ڦڙڦوٽ پوي
هر گل ٿو پنن ۾ پاڻ ڍڪي
ٽارين مان لڪي ليئا پائن ٿا.
تنهنجي ماڻهن ۾ ٿي مقال هلي
وڻ، ٽڻ ۽ پکين ۾ ٿي ڳالهه هلي
هڪ ڏينهن نه پر پئي سال هلي
سڀ ڳالهيون سڄڻ تنهنجون ڳائن ٿا.
جڳ سارو ٿو ساراهه ڪري
جيڪو ٿو ڏسي وه واه ڪري
ڇڏيو چريو ”شبير“ کي چاهه ڪري
توساڻ لکين لنئون لائن ٿا.