دشمنن لئه تيغ ٿيو ۽ تير ٿيو.
پر اي يارو! پاڻ ۾ کنڊ کير ٿيو.
ڇرڪ ڀريو ڇو ٿا ڪنهن جي عڪس کان،
خوف ڇڏيو بي ڊپا بي پير ٿيو.
زور تي ميراث سمجهيو ٿا وتن،
پر هي جڳ ڪنهن جي نه آ جاگير ٿيو.
گلم جا يارو نه بڻجو توبچي،
پاڻ پنهنجي محفلن جا مير ٿيو.
منزلون منزل ڪرڻ سان ٿيون کُٽن،
سوچ ٿيو ۽ لوچ ٿيو تدبير ٿيو.
ڪين ظالم جي ڪريو بيعت ”شبير“،
ظالمن جي لاءِ سڀ شمشير ٿيو.