انڌيرن ۾ هٿ سان اسان کي ڌڪو ڏئي
الئه ڪير آيا اُجالا کسي ويا
اي ”شبير“ ماتم لئه مجبور ٿياسيون
اسان کان اسان جا جمالا کسي ويا.
ڀل ته باغي ٿي وڃڻ جون تهمتون لڳنديون رهن
شل نه هيئن تاريخ ۾ لکجي ته ڪو غدار هو
موت کان پو ڀي هي ڳالهيون هر زبان تي رقص ڪن
ديس خاطر سِر ڏنئين ڌرتيءَ سان وفادار هو.
اڇو رنگ ڪڏهين ڦٽڻ وارو ناهي
محبت جو رشتو ٽٽڻ وارو ناهي
ڇُٽي گهاوَ زخمن جا ويندي ڏٺاسون
مگر زخمِ غيرت ڇٽڻ وارو ناهي.
جي نظرن سان نظرون ملي وينديون آهن
ته پوءِ رازداريون کُلي وينديون آهن
ڪي مقصد کي ”شبير“ پهچي وڃن ٿيون
ڪي راهن ۾ رلندي رلي وينديون آهن.
توکان ڌار گذارڻ ڪهڙو
تو بن جيون گهارڻ ڪهڙو
توسان اهڙي اک لڳي جو
ٻئي ڏي هاڻ نهارڻ ڪهڙو.
گهاوَ گولي ۽ ڪهاڙيءَ جا به ويندا هن ڇٽي
سي ڇٽڻ جا ڪونه آهن گهاوَ جي لفظن ڪيا
غير آخر غير آهن تن جو ناهي ڏک ”شبير“
سي ستم وسرن نٿا جيڪي مٿان پنهنجن ڪيا.