شهر تنهنجي ۾ اچي، ڀُلجي ويس.
ڪيئن الئه تنهنجي گهٽي، ڀُلجي ويس.
کوڙ ڳالهيون توسان ڪرڻيون هُون مگر،
تنهنجي ڀاڪر ۾ اچي، ڀُلجي ويس.
موڪلائي توکان ويس پو ياد پيو،
اڄ هٿن تي ڏيڻ مٺي، ڀُلجي ويس.
تو غزل مونکان ٻُڌڻ جيئن هو گهريو،
تنهنجي آڏو شاعري، ڀُلجي ويس.
هڪ دفعو تو پيار مان مونڏي ڏٺو،
تنهنجي ساري بي رخي، ڀُلجي ويس.
نانءُ تنهنجو ياد آهي هڪ ’شبير‘،
دوست ٻي سڀ دوستي، ڀلجي ويس.