جا گذري سا گذري پيارا نه پُڇ.
هينئر حال مون کان خدارا نه پُڇ.
جتان ٿيو گذر اُت ڪنڊا ويا ڦٽي،
اهي اڄ وري مون کان چارا نه پُڇ.
سدا ياد تنهنجيءَ ۾ تنها هتي،
تڪيم ويهي راتين جو تارا نه پُڇ.
وري ياد مون کي تون ماضي نه ڏي،
ڪٽيل ڏينهن مون کان تون ڪارا نه پُڇ.
جي تنهنجي تصور ۾ گذري ويا،
اهي ڏينهن راتيون ڀلارا نه پُڇ.
جي مون ساڻ گڏ ٿو هلين سير ۾،
پو واپس ورڻ لئه ڪنارا نه پُڇ.
زماني سان گڏ تون به مٽجي وئين،
ته پو اڄ تون ”شبير“ پارا نه پُڇ.