ڪري ڳالهه اُن تان ڦرڻ وارا ناهيون
وڏي هستي کان ڀي ڊڄڻ وارا ناهيون
اچي ڪنهن به لالچ ۾ ”شبير“ ڪنهن جي
گلا يا ثنا خود ڪرڻ وارا ناهيون.
ويس پائي مؤمناڻو ٿا وڙهن
تن غدارن رهزنن سان ڪيئن ٺهان
هيئن نٿو ضمير چئي منهنجو ”شبير“
سنڌڙيءَ جي دشمنن سان ڪيئن ٺهان.
دل تريءَ تي مون رکي توکي ڏيڻ جي واسطي
اِن کان وڌ نذرانو الفت ۾ ڀلا ٻيو ڇا ڏيان
يار جي راضي ٿئي سِر ڀي ڪٽي ”شبير“ ڏيان
سؤ حياتيون جي ملن ته به مان فدا ٿيندو رهان.
شهر تنهنجو بيوسيءَ کان دلربا ڇڏڻو پيو
درد ۾ تنهنجي سدائين بارها رهڻو پيو
هاڻي سپنن ۾ سُتي توکي پيو ڏسندو ”شبير“
تو بنان هڪڙي گهڙي ڄڻ سال آ ڪٽڻو پيو.