هُو جي ڪنهن ڳالهه تان رسي ٿو وڃي.
مون لئه اُڀريل به سج ٻڏي ٿو وڃي.
سادگي هن جي مون کي ماري ٿي،
ٻين جي ڳالهين ۾ جهٽ اچي ٿو وڃي.
تنهنجي نيڻن ۾ سمنڊ ماٺيڻو،
جيڪو ڏسندو آ سو ٻُڏي ٿو وڃي.
ڪيتري آهي پياري آزادي،
ڪيئن پاليل پکي اُڏي ٿو وڃي.
مان ته چاهيان ٿو مون کان ڪو، نه ڏکي،
ڪو نه ڪو پوءِ ڀي ڏکي ٿو وڃي.
هن جي ناراضگي ته شل نه ٿئي،
ٿو رسي عرش ڄڻ لُڏي ٿو وڃي.
رونقون ٿيون پُڄاڻي کي پهچن،
هو جي محفل منجهان اٿي ٿو وڃي.
ڪنهن به طاقت جي اڳيان سر نه جهڪيو،
تنهنجي قدمن مٿان جهڪي ٿو وڃي.
ڀاڳ وارو اهو آ ڪيڏو ”شبير“،
تنهنجي وارن کي جو ڇُهي ٿو وڃي.