انتظاريءَ جا ڏهاڙا دلربا گهٽجن نٿا.
روز تنهنجا هت اچڻ جا آسرا گهٽجن نٿا.
مان اُميدن سان وڌيس راههِ وفا ۾ دوستو،
منزلون اڻ کٽ پيون ۽ فاصلا گهٽجن نٿا.
روز دل تي زخم تازا روز نظرن جو شڪار،
واٽ ويندي ايندي ويندي حادثا گهٽجن نٿا.
ڪونه ايندين تون هلي هي مان به سمجهان ٿو مگر،
پو به ير، توسان ملڻ جا آسرا گهٽجن نٿا.
بار دردن جا مڻين ايندا رهن ٿا اڄ به پر،
غم اصل دل تان ڪڏهن تِر جيترا گهٽجن نٿا.
سرگرم جيئن جيئن رقيب آيا نظر ٿي بار بار،
پيار وارن ساڻ پو ڀي واسطا گهٽجن نٿا.
وقت ڪو اهڙو اچي هاڻي ويو آ اي ”شبير“،
باوفا گهٽجيو وڃن پر بيوفا گهٽجن نٿا.