اديب ۽ عوامي شاعر
حيدرآباد ويندي هن ڪار ۾ لڳل ٽيپ رڪارڊ هلايو ڪنهن فنڪار هڪ غزل جون هي سٽون پئي ڳايون.
سينڌ سنڌو ندي ٿي لڳي،
اک به ڪينجهر ڪنڌي ٿي لڳي.
ته کانئس پڇيم ته هن غزل جو شاعر ڪير آهي؟ ته وراڻيائين ”استاد بخاري“ چيم ته واقع اها ٻولي استاد بخاري جي ئي لڳي! پر ڳجهارت صحيح ڀڃي نه سگهيس، ڇو ته مقطع جون سٽون هيون
ڏکن ملن تان گهڻا اي شبير
هر خوشي عارضي ٿي لڳي،
ته ٽهڪ ڏئي چيم ته وڏو استاد آهين.. هي غزل تنهنجو آ. اهو ٻڌي بس مرڪي ڏنائي؛ اهڙي طرح ننڍي هوندي جلال چانڊيو جو ڳايل ڪلام ٻڌبو هو:
سڄڻ ٻئي گڏ هئاسون هَل؛
اهي ڀي ڏينهن هوندا ها.
ٻڌبو ته هو پر شاعر جي نالي جي خبر نه هئم نه ئي اهو ڪلام مطلع/ٿلھه کان سواءِ ڪڏهن غور سان ٻڌم، ڇاڪاڻ ته هر شاعر جي هر سٽ سپر هٽ نه هوندي آهي.
شبير سيال جو مٿي ڏنل اول غزل جو مطلع حوالي طور ورتل آهي. اهو کيس ادبي ۽ عوامي تسلسل سان ڳنڍي ٿو، اها هڪ ڪاميابي شاعر جي نشاني آهي ان ڪري شبير سيال کي ادبي ۽ عوامي شاعر چوندس.
فدا سنجراڻي
صابو راهو.