هي حسن جوڀن جواني يار، هوندئي چار ڏينهن
سينڌ سُرما اي سڄڻ سينگار، هوندئي چار ڏينهن.
ناز ۽ انداز ڪر ڀل شور شوخي ڇڏ کڻي
هي انگل تنهنجا پرين بس آر، هوندئي چار ڏينهن.
دل نه تڙپاءِ ايتري تون اي مٺا مجبور جي
ڄڻ ته ڪاريهر ڪُلهن تي وار، هوندئي چار ڏينهن.
ڇو ڀلا ايڏو ستم ۽ پاپ پيو ڇا لئه ڪرين
زهر آلوده اکين جي ڍار، هوندئي چار ڏينهن.
اي ستمگر تو سدائين هي ”شبير“ آهي ڪٺو
تيز هي ابرن سندي تلوار، هوندئي چار ڏينهن.