هِتان هُو جي هڪڙو پهر ٿي وڃي
هي حيران سارو شهر ٿي وڃي
ٿو پردي سان گذري ته موهي ”شبير“
جي پردو هٽائي قهر ٿي وڃي.
خاموشي کان ڀي هان واقف
ليڪن واڪا ڄاڻان ٿو مان
ڪهڙو ويٺو باجو وڄائين
سا، ري، گا، ما ڄاڻان ٿو مان.
غم جي اوڙاهه ۾ ڀي پاڻ کلڻ ڄاڻون ٿا
ٽانڊن جي مٿان ڀي ته هلڻ ڄاڻون ٿا
طوفان جي ٻيڙيءَ کي کڻي ٻوڙي ڀي ”شبير“
بازُن جي سهاري تي ترڻ ڄاڻون ٿا.
سچ چئي سوريءَ چڙهڻ آهي ثواب
سچ کي يارو لڪائڻ ڏوهه آ
ديس خاطر ڪنڌ ڪٽجي آ ثواب
ديس ۾ ڌاريا گهرائڻ ڏوهه آ.