سينڌ سنڌو ندي ٿي لڳي.
اک به ڪينجهر ڪنڌي ٿي لڳي.
ويس ناياب پاتل اٿس،
حور ڪا جنتي ٿي لڳي.
ٻانهن ۾ چوڙيون ٿيون ٺهن،
چيلهه تي ڇا سڳي ٿي لڳي.
جنهن ۾ تنهنجو ذڪر نه هجي،
شاعري سا ٻُسي ٿي لڳي.
بي رخي دل ڀَڳيءَ سان لکيل،
هيءَ چٺي آخري ٿي لڳي.
ڏک ملن ٿا گهڻا اي ”شبير“،
هر خوشي عارضي ٿي لڳي.