شاعري

آءُ تہ سندرتا ڳوليون

زاهدہ ابڙو جي شاعريءَ ۾ خوبصورتي آهي، سندس خيال پڙهڻ کانپوءِ اوهان تي هڪ عجيب ڪيفيت طاري ٿي وڃي ٿي. اهو سندس ڪمال آهي جو سادن لفظن سان پڙهندڙ کي خيالن جي هڪ نئين دنيا ۾ وٺي وڃي ٿي. زاهدہ جي شاعريءَ ۾ خيالن جي خوشبو مھڪي ٿي ۽ هر دفعي نئين انداز سان مھڪي ٿي. سندرتا جي متلاشي شاعرہ هر ڪوجهي شيءِ ۾ بہ سندرتا ڳولھي ٿي، لفظ پوپٽ سندس مٿان الھام جيان لھن ٿا، هوءَ زبردست طريقي سان لفظ پوپٽ پڪڙي ڪاغذ جي چھري کي سجائي ٿي. سندس شاعريءَ ۾ انڊلٺ جھڙا رنگ آهن، 

Title Cover of book آءُ تہ سندرتا ڳوليون

پاڻ رولي پيئي...

پاڻ رولي پيئي ….
ڪنهن کي ڳولي پيئي!؟
روح جي رُڃ ۾،
هوءَ آ هيڪلي ….
ڪنهن کي ڳولي پيئي
جوڙي بُت ڪيترا
تن کي پوڄي پيئي،
ڪوهه جهاڳي پيئي
پنڌ پورهئي پيئي
پاڻ پنهنجو پسڻ
هوءَ چاهي پيئي
ناز نخرا کڻڻ
پنهنجا چاهي پيئي
پاڻ تي پاڻ عاشق
ٿيڻ چاهي پيئي
هُن کي هُنَ کان
هميشه لڪايو ويو
سُڏڪا پنهنجا ٻڌي
اڄ آ ڇرڪي پيئي...
پيرا پنهنجا کڻي
پاڻ ڳولي پيئي.

Wandering Herself
Wandering herself in infinity
So far so is searching for someone’s way
In the confinement of her soul
She is all solitary
So far so is searching for someone’s way
By shaping many idols
Worshiping them humbly
Crosses highlands
Laboring by walks
Wants to see her self
She needs her own glimpses
Flattering herself
Wants to be her own beloved
She was hidden from herself
She’s alarmed by her own sobs
Following her own footsteps
She is searching herself