شاعري

آءُ تہ سندرتا ڳوليون

زاهدہ ابڙو جي شاعريءَ ۾ خوبصورتي آهي، سندس خيال پڙهڻ کانپوءِ اوهان تي هڪ عجيب ڪيفيت طاري ٿي وڃي ٿي. اهو سندس ڪمال آهي جو سادن لفظن سان پڙهندڙ کي خيالن جي هڪ نئين دنيا ۾ وٺي وڃي ٿي. زاهدہ جي شاعريءَ ۾ خيالن جي خوشبو مھڪي ٿي ۽ هر دفعي نئين انداز سان مھڪي ٿي. سندرتا جي متلاشي شاعرہ هر ڪوجهي شيءِ ۾ بہ سندرتا ڳولھي ٿي، لفظ پوپٽ سندس مٿان الھام جيان لھن ٿا، هوءَ زبردست طريقي سان لفظ پوپٽ پڪڙي ڪاغذ جي چھري کي سجائي ٿي. سندس شاعريءَ ۾ انڊلٺ جھڙا رنگ آهن، 

Title Cover of book آءُ تہ سندرتا ڳوليون

دل جي دهليز تي

دل جي دهليز تي ڪجهه ٿڪل ڪجهه ٽُٽَلَ..
لفظ آيا سُري ڪونه چارو ڏٺم..
ڪجهه لکڻ ٿي گهُريم،
لفظ ڪيئي گَڏي ڪوٽ ڪيئي اَڏي،
دل جي اک سان تنهين کي ڏسڻ ٿي گهريم..
مون ڪڍڻ ٿي گهري مونجهه من مان کڻي،
ٺاهيندي ڊاهيندي ويل هٿ مان وئي......
لفظ سڀ پيا ڪِري تن کي ميڙي وري..
ڪجهه لکڻ ٿي گهريم دير ٿي هئي وئي..
ڪنهن جي تحرير هئي اڳ ۾ پهچي وئي..
لفظ سڀ ويا ڀُري، لڙڪ آيا تري..
آڱرين مان منهنجي پَٽَ تي سڀ پيا ڪِري..
ويا مٽيءَ ۾ ملي، لَٽجي تحرير وئي..

At The Door Step Of Heart
At the door step of heart
Some tired, some fragmented words reached
Found myself helpless
Wanted to write down feelings
Gathering the words
Gleaning the expressions
At some hidden place,
And with the eyes of heart
I intended to see them
I intended to feel them
I intended to vent out the suffocation
of inner being
for time being
but all the words slipped down
and scattered down
Plucking them again
I wanted to write them again
but letter of someone reached before mine
it shattered me and drowned me
in the ocean of tears and my existence was
absorbed into earth