آلا نيڻ
پيڙائن جا اتي ڪيئي حوالا ڏٺم.
مُرڪندي مُرڪندي هوءَ ڇو روئي پئي؟
ياد ڪنهن جي هئي مُرڪُن ۾ پيهي پئي.
لفظ هن جا نڙيءَ ۾ ڇو اٽڪي پيا،
روح ۾ سور ڪيئي هئا ڦٿڪي پيا.
ڇو لڳي ٿي اڪيلي هوءَ ميڙ ۾،
دل لڳي ٿي سندس آهي ڪنهن ويڙهه ۾.
پاڻ سمجهائي ٿي پاڻ ريجهائي ٿي،
پاڻ کان پاڻ هوءَ روز هارائي ٿي.
نيڻ هن جا وري ڪڏهن مُرڪندا؟
ٽهڪ هن جا وري ڪڏهن گونجندا؟
وقت شايد نه موٽي ڪو اهڙو اچي..
درد سان ٿو سندس گهرو ناتو لڳي..
Misty Eyes
I saw mist in her eyes
Many references of agonies
While smiling, why she cried?
Whose memory crept in her mind?
Why words were chocked in her throat?
Soul stirred and wounds dithered
Why is she isolated in crowd?
Her heart is at fight
She consoles & cajoles herself
She is defeated by herself daily
When her eyes shine with smile again?
When her laughters will echo again?
May such time never visit her!
Her bonding with sorrows looks too deep