شاعري

آءُ تہ سندرتا ڳوليون

زاهدہ ابڙو جي شاعريءَ ۾ خوبصورتي آهي، سندس خيال پڙهڻ کانپوءِ اوهان تي هڪ عجيب ڪيفيت طاري ٿي وڃي ٿي. اهو سندس ڪمال آهي جو سادن لفظن سان پڙهندڙ کي خيالن جي هڪ نئين دنيا ۾ وٺي وڃي ٿي. زاهدہ جي شاعريءَ ۾ خيالن جي خوشبو مھڪي ٿي ۽ هر دفعي نئين انداز سان مھڪي ٿي. سندرتا جي متلاشي شاعرہ هر ڪوجهي شيءِ ۾ بہ سندرتا ڳولھي ٿي، لفظ پوپٽ سندس مٿان الھام جيان لھن ٿا، هوءَ زبردست طريقي سان لفظ پوپٽ پڪڙي ڪاغذ جي چھري کي سجائي ٿي. سندس شاعريءَ ۾ انڊلٺ جھڙا رنگ آهن، 

Title Cover of book آءُ تہ سندرتا ڳوليون

ساٿ

پنهنجو ساٿ،
ٽرين ۾ ويٺل،
ٻن مسافرن جهڙو رهيو...
نه تو ڄاتو ته منهنجي منزل ڪٿي هئي!
نه مون کي پتو هو ته تون ڪٿي لهندين...
پر هن مختصر سفر ۾،
اسان هڪٻئي جي اکين ۾ سفر ڪندا رهياسين...
اکيون کليل ڪتاب بڻجي ويون،
تحرير پڙهندا رهياسين...
لفظ وچ مان گم هئا...
پوءِ به ڳالهائيندا رهياسين...
چاهتن جا رابيل چونڊيندا رهياسين...
اکيون شفاف اکيون،
آرسيون بڻجي ويون،
ٻئي پنهنجو چٽو عڪس ڏسندا رهياسين...
شايد لمحن ۾ صديون جي وياسين...
زمان ۽ مڪان جي قيد مان نڪري،
گهڙيون ڪجهه امر ڪري وياسين...
وقت جي تيز وهڪري ۾...
زندگي پنهنجو گيت ڳائيندي رهي،
مسڪرائيندي رهي،
ڇو ته هن کي خبر هئي...
ته اهي اکيون وري،
ڪڏهن به هڪٻئي کي ڏسي نه سگهنديون...

Companionship

Our companionship was like
Two passengers travelling in train
Neither you were conscious, where my destination was
Nor I knew where you step down
But in this short journey
We were travelling into each other's eyes Eyes became open books
Kept reading its diction
Even though we were talking but words were lost between
Plucking the flowers of love
Eyes were crystal clear
Looking our clear images there like in mirror
We lived centuries in moments
Were liberated from the cages of time and space
Transformed some moments into immortality
In the fast streams of time
Life was singing its song
Kept smiling
Already it knew
Those eyes were will never espy each other again