الطاف شيخ ڪارنر

آرڪٽڪ سرڪل جي آس پاس

ھن ڪتاب ۾ لڳ ڀڳ 72 مضمون شامل آهن، جن ۾ دنيا جھان جا سؤ کان مٿي موضوع بحث هيٺ آندا ويا آهن. ڪتاب جو وڏو حصو ”آرڪٽڪ سرڪل“ وارن ملڪن تي مشتمل آهي، جنھن ۾ سوَين دلچسپ ڳالھيون پڙهڻ لاءِ موجود آهن. اتي جون ريتون، رسمون، سمھڻ، کائڻ پيئڻ، مرڻ، سواري ڪرڻ جا انوکا مثال ڏنا ويا آهن، انھن جي وچ ۾ الطاف شيخ پنھنجي Social Science بابت حاصل ڪيل ڄاڻ بہ ڏيندو ويو آهي. ساڳي وقت  الطاف شيخ ايران، خراسان، افغانستان، اُزبڪستان، آذربائيجان، ترڪمنستان ۽ ٻين وچ ايشيائي رياستن جي علم ادب، مذهب، ماڻهن، حاڪمن، ويڙهاڪ ٽولن جو جھڙي ربط ۽ ضبط سان ذڪر ڪيو آهي. ان مان سندس تاريخ، جاگرافي، مذهب ۽ سماجي رَوين بابت مطالعي جو اندازو لڳائي سگهجي ٿو. ڪتاب ۾ مسجدن بابت مضمونن سان گڏ اتر قطب جي ملڪن ۽ دنيا جي آڳاٽن شھرن بابت ھڪ اھم مضمون پڻ شامل آھي.

  • 4.5/5.0
  • 13
  • 3
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • الطاف شيخ
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book آرڪٽڪ سرڪل جي آس پاس

اسان جي ملڪ جي ماڻهن جا غلط ڪم

پنهنجي شروع جي اسڪينڊي نيوين ملڪن جي سفر نامن: ”اڇن جي ملڪ ۾ اسين ڪارا“، ”ملير کان مالمو“ يا ”جت برف پوي ٿي جام“ ۾ لکي چڪو آهيان ته سئيڊن ۽ ناروي پاسي شاديءَ جو به سال هلڻ وڏي ڳالهه آهي نه ته پهرين سال ئي طلاق ٿيڻ عام ڳالهه آهي. اسان جي پهرين جنريشن وارن پاڪستانين ۾ ئي شادي قائم رهي ٿي ۽ ٻار به ٻن کان وڌيڪ ٿيا ٿي، پر انهن ۾ به ڪي اهڙا هئا جيڪي ناروي ۾ غير قانوني طرح آيا هئا ۽ هتي جي شهريت نه ملڻ تي هنن ڪنهن لوڪل پوڙهي پڪي يا موالڻ عورت سان شادي ڪري هتي جي شهريت حاصل ڪئي ٿي ۽ پاسپورٽ ملڻ تي هن کي طلاق ڏئي پنهنجي ڳوٺان پاڪستان مان پنهنجي اصلي زال کي وٺي آيا ٿي. ڪي ته وري اهڙا لالچي نڪتا جو جڏهن هنن ڏٺو ته هتي جي قانون موجب طلاق تي زال کي سرڪار طرفان الائونس ۽ الڳ گهر ملي ٿو ته هنن ظاهري طرح ڪورٽ ۾ پنهنجي وطني پنجن ٻارن جي ماءُ کي طلاق ڏئي ڇڏي ٿي. پنهنجي مٿين سفر نامن مان ڪنهن هڪ ۾ اهڙي پاڪستانيءَ جو احوال لکيو اٿم جيڪو سئيڊن ۾ منهنجو پاڙيسري هو ۽ هو وڏي فخر سان اسان پاڪستاني شاگردن کي ٻڌائيندو هو ته هو ڪيئن بنا پورهئي جي گهر ويٺي هر مهيني سرڪار مان وڏو پئسو ڪڍي رهيو آهي. هن کي ۽ زال کي نوڪري نه ڪرڻ ڪري بيروزگاري الائونس مليو ٿي ۽ چار يا پنج ٻار هجڻ جو ڍير الائونس الڳ مليو ٿي جو هِنن سوشل رياستن ۾ ٻار جي سرجڻ کان 18 سالن جو ٿيڻ تائين خرچ پکي جو بار سرڪار تي ٿئي ٿو. سرڪار هر ٻار جو والدين کي خوب خرچ ڏئي ٿي ته هنن کي اوچا ڪپڙا ۽ اوچو کارائين پيارين. ان سان گڏ پاڻ به عيش ڪن. اهو ئي سبب آهي جو اسڪول ۾ ڪو ٻار گهٽ گرم ڪپڙا پائي اچي ٿو ته ڪلاس جي مِس (ماسترياڻي) يڪدم پوليس کي شڪايت ڪري ٿي جيڪا والدين وٽ پهچي پڇاڻو ڪري ٿي ۽ کين جيل حوالي به ڪريو ڇڏي.
مٿيون همراهه طلاق بعد به زال کي پاڻ وٽ رهائيندو هو جو هنن جي سچ پچ ته طلاق نه ٿي هئي. هنن فقط زال لاءِ’طلاق الائونس‘ ۽ ٻيون سهولتون حاصل ڪرڻ لاءِ ڪورٽ ۾ طلاق رجسٽرڊ ڪرائي هئي. طلاق تي زال کي مليل فالتو سرڪاري فلئٽ اسان جي يونيورسٽيءَ جي ڪجهه شاگردن کي مسواڙ تي ڏئي اهو پئسو به پنهنجي کيسي ۾ وجهندو هو. پڙهندڙ شايد اهو سوچين ته ڇا سرڪار کي خبر نٿي پئي ته هو طلاق بعد به زال سان گڏ رهي ٿو. هنن جي ڄاڻ لاءِ لکندو هلان ته هن پاسي اهو قانون آهي ۽ سرڪار خوش ٿي ٿئي ته طلاق بعد زال مڙس ڀلي ملن ۽ وڌيڪ نه ته گهٽ ۾ گهٽ هفتي ۾ هڪ ٻه دفعا گڏ رهن. ان قانون جي پويان سرڪار جي اها نيڪ نيتي آهي ته من جوڙي ۾ وري ٺاهه ٿي وڃي ۽ طلاق ختم ڪري ڇڏين ڇو جو سرڪار نٿي چاهي ته طلاق ٿئي ۽ ٻار ماءُ پيءُ کان پري رهن. پر افسوس ته ان معاملي ۾ اسان جي مسلمانن ڪمائيءَ جو ذريعو پيدا ڪري ورتو آهي جنهن لاءِ اسان جي يونيورسٽي واري شهر ”مالمو“ جي مسجد جو ترڪ امام جمعي واري خطبي ۾ اڪثر تنبيهه ڪندو هو ته مسلمان اهو گناهه جو ڪم ڪن ٿا ۽ اهو الائونس وٺڻ حرام آهي. ڪوپن هيگن جي مسجد جي وڏي امام ۽ مفتيءَ ته اها فتوا به ڏني ته ائين ڪرڻ سان طلاق ٿي وئي ۽ اسلام موجب انهن زال مڙسن جو وري ملڻ يا همبستري ڪرڻ سخت گناهه جو ڪم آهي. پر آئون ڏسندو هوس ته ان قسم جون ڳالهيون اسان جي ان اڻپڙهيل فرسٽ جنريشن پاڪستانين کي سمجهه ۾ نه اينديون هيون جو اهي اهڙن ڳوٺن کان آيل هئا جتي هنن کي اسڪولي تعليم ته ڇا پر مذهبي ڄاڻ به نه ڏني وئي هئي. سو هنن کي فقط مفت جو پئسو هٿ ڪرڻ جي هٻڇ رهي ٿي. دين ايمان ڇا ٿو چوي، اخلاق ڇا ٿو چاهي، ان سان هنن جو ڪو سروڪار نه هو.
سندن ٻار يعني جيڪي ناروي ۾ پاڪستانين جي ٻي جنريشن سڏجي ٿي انهن لاءِ ته سخت مونجهارو رهي ٿو ته سندن هم عمر مقامي ٻارن وانگر هلجي يا سندن والدين جي ڪلچر مطابق. سندن والدين کڻي اهڙو مذهبي يا تعليم يافته نه هئا پر هو ايترو به نه چاهيندا ته سندن ٻار هتي جي گورن ٻارن وانگر سوئر جي گوشت جا برگر ۽ هاٽ ڊاگ کائيندا وتن. سندن ڇوڪريون هتي جي گورين ڇوڪرين وانگر بيئر پي ڇوڪرن سان ڊانس ڪنديون وتن. اسڪول طرفان سئمنگ پول ۾ ڇوڪرا ۽ ڇوڪريون سئمنگ ڪن.
ان تان مونکي ياد آيو ته سئيڊن ۾ اسان جي پاڙي ۾ رهندڙ هڪ افغاني جنهن سئيڊن ۾ اچي شهريت اختيار ڪئي هئي، ان جي ڌيءَ اسڪول جي مِس کي ٻڌايو ته هن جو پيءُ سئمنگ ڪاسٽيوم پائي ڇوڪرن سان گڏ سئمنگ ڪرڻ جي اجازت نٿو ڏئي. اسڪول وارن کي حيرت ٿي ته ٻار کي ڇو پيو روڪيو وڃي ۽ اهو ئي سوچيو ويو ته پيءُ جي دماغ سان ضرور مسئلو آهي ڪو سائڪالاجسٽ مقرر ڪيو وڃي. سو ان سلسلي ۾ هڪ ڏينهن ماهر نفسيات (يا شايد ڪو پوليس جو ماڻهو) هن افغانيءَ جي گهر آيو. هو انگريزي يا سئيڊش زبان کان اڻ واقف هو سو ترجمي لاءِ مونکي گهرايو ويو. هن مونکي جهڙي تهڙي اڙدوءَ ۾ ٻڌايو ته کين ٻڌايان ته هن پنهنجي ڌيءَ کي ڇوڪرن سان گڏ سئمنگ ڪرڻ کان منع ڪئي آهي.
”ڇو؟“ هنن پڇيو. مون افغانيءَ کان پڇڻ بدران يڪدم چيو ته ”اسانجو مذهب اسلام اجازت نٿو ڏئي.“
”تون هن افغانيءَ کان پڇي ٻڌاءِ ته هن جو جواب ڇا آهي ڇو جو هو هن ملڪ جو شهري آهي. توهان هڪ ڌارئين ملڪ جا شاگرد آهيو.“ هنن چيو.
مون افغانيءَ کان پڇيو ته هن به اهو ئي جواب ڏنو جيڪو هنن هن جو ۽ منهنجو ترجمو ٽيپ ڪيو. هنن ان ڳالهه کي غلط قرار ڏنو. بعد ۾ مونکي خبر پئي ته افغاني کڻي پنهنجي جاءِ تي صحيح هو پر سئيڊن جي حڪومت به غلط نه هئي جو هن افغانيءَ اهو چئي هن ملڪ سئيڊن ۾ شهريت حاصل ڪئي هئي ته سئيڊن جو نظام هن کي پسند آهي. افغانستان ۾ مذهب جو ڪٽرپڻو آهي، سخت پڙدو آهي، اسڪول ۾ نٿو موڪليو وڃي، وغيره ۽ هن کي اهي ڳالهيون پسند نه آهن. هو پنهنجن ٻارن کي سئيڊن جي آزاد فضا ۾ رهڻ ٿو ڏئي... وغيره وغيره. ۽ هاڻ جڏهن هن کي هتي جو پاسپورٽ ملي ويو آهي ته ٻيون ڳالهيون ٿو ڪري!