خاموش آ هر منظر، ويران ڳليون آهن.
ڪيڏو ته وڪوڙي ويون، دردن جون وليون آهن.
ڪا آس نه ٿي پوري، هن دل جي ڪڏهن آهي،
آسون به اسان جون سڀ هڪ، هڪ ٿي جليون آهن.
ڪا ياد ائين دل کي هر روز ٿي پئي گهائي،
ٽانڊن تي رکيون ڄڻ ڪنهن چمپا جون ڪليون آهن.
جيون جي سفر ۾ مان، تنها نه پرين آهيان،
تنهنجون ئي سدا سارون گڏ مون سان هليون آهن.
اکيون ئي ٻڌائن ٿيون، سا ڳالهه آ ٻي ورنه،
پنهنجون ته جفائون مون، ڪنهن سان نه سليون آهن.
مون کان نه ٿو چورائي هي چنڊ اکيون، پر هن،
تارن سان به چاهت جون ڳالهيون ڇو اليون آهن؟