اچي صبح سان ٿو سويلو پرين،
ڪٿي ٿو ڏسي درد ويلو پرين.
رڳو ٽهڪڙا، ڪيڏي محفل متل،
مگر ساهه منهنجو اڪيلو پرين.
ايئن من ۾ يادون ڦٽيون هن جيئن،
سنڌوءَ جي ڪناري ڪو ٻيلو پرين.
ڪڏهن ڪين سمجهيو نه سوچيو ڪڏهن،
سدا جيءُ پنهنجو ڳهيلو پرين.
آ جيون جيئن گم ٿيل ٻار لئه،
لٿل منهن ۽ ويران ميلو پرين.
لڙيو سج ساجن! نه وڃ تون هتان،
ٿيو وقت ڪيڏو اويلو پرين.