ڦهلي هُتِ اونداهه اکين،
هِت پيا پلجن چاهه اکين ۾.
ساجن ساري اٿلي پيا اڄ،
دردن جا درياهه اکين ۾،
مون کي پائڻ لاءِ پيارا،
ڳولهي وٺ تون راهه اکين ۾.
تو کي ڏسندي مَنُ پيو مرڪي،
ٿي ويا توسان ٺاهه اکين ۾.
ڏک ۾ هيکل ڪونه ڇڏينديون،
ڏاڍا اٿم ويساهه اکين ۾.
شاعري
اُماس راتيون، اُداس رستا
هي ڪتاب ”اُماس راتيون، اُداس رستا“ شاعره فهميده شرف بلوچ جي شاعريءَ جو پهريون مجموعو آهي. ساجد سنڌي لکي ٿو: ”فهميده شرف جي شاعري ۾ داخلي ڪيفيتن جي اپٽارڄڻ ته ٿڪاوٽ سان چور، بند گهٽيءَ ۾ ڦاٿل مسافر جهڙي ئي لڳي ٿي، پرفهميده شاعريءَ ۾ پنهنجي پناهگاهه جوڙي درد، هجر۽ اوسيئڙي جو اهڙو ته جهان جوڙيو آهي جو ڄڻ ته هن سٽ سٽ ۾ پنهنجي سريرجو سڳو پوئي ڀوڳنائن سان اڻٽٽ رشتو جوڙيو هجي.“
- 4.5/5.0
- 6684
- 1063
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- فهميده شرف بلوچ
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- ترتيب
- سنڌ سلامت پاران :
- پبلشر نوٽ
- پنهنجي پاران
- هڪ جهڙي درد جا وارث
- مهاڳ
- غزل
- خاموش آ هر منظر، ويران ڳليون آهن.
- هر نظارو ٿو وڻي، پريتم ڪري،
- لٿي ڏات ڄڻ ٿي گلابن جي ورکا،
- اڏاڻا پکي ۽ لڏي لام وئي،
- اماس راتيون، اداس رستا،
- عڪس تنهنجو به دل تان مٽائي وئي،
- جيڪي پل توکان جدا ڀوڳيون پيا،
- رُڪجي جي سگهي رات ته آءٌ روڪيانس،
- پرين! تنهنجون يادون جڏهن ٿيون پون،
- هي سنسار سارو ڏسان مان اکين ۾،
- ڇو پڇين ٿو لڙڪ ڪنهن جي ڪاڻ ٿي،
- اسان جا نيڻ رستن ۾ ڪٿي گم ٿي ويا آهن،
- خوشيءَ خوشيءَ سان ڌار ٿيون،
- پوءِ خوشي ڪهڙي رهي ڪا؟ هن سڄي ماحول ۾،
- نيڻ آهن ڀنل هٿ مينديءَ رَتا،
- جي چاهت ۾ تَن- مَنَ کي گهيري هليا ويا،
- درد ڪيڏو اندر تي اثر ٿو ڪري،
- غمگين حياتي هيءَ ڇاڪاڻ رهي آهي،
- سپنا نه رهيا ساڳيا ۽ ساڻ نه سرهائي،
- هاڻي ايندو ڪير اوهان وٽ پنهنجو روح ريجهائڻ لاءِ،
- پرين هاڻ توکي ڀلائڻ ڏکيو آ،
- سک ڪهڙا اسان سان گڏ هردم ئي رهيا آهن،
- ڪنهن کي ڏيئي ٿو، چنڊ اشارا ساري رات،
- ڇو ننڊ اکين کان هيئن اڄ رات رُسي وئي آ،
- پرين هاڻ توکي وسارڻ سکيو مون،
- نيڻ هر ڪو رهيو آ هميشه جهڙالو،
- رڳو لڙڪ، سڏڪا، مليون هن جفائون،
- ڳالهه خوابن جي هتي ڪنهن ٿي ڪئي،
- ڌوڪا ئي ڌوڪا ڏئي ٿي زندگي،
- مان هن ڏانهن ويندس نئين راهه ٺاهي،
- تاريخ جو بن ۾ ڪو ڪردار ٿو ڀٽڪي پيو،
- سار تنهنجي ٿي رهي هر پل پرين!،
- اچي صبح سان ٿو سويلو پرين،
- ايڏو ڇو مان وسري وئي هان،
- سار مون کي سکي تون نه ايڏو گهڻو،
- جيون گُگههُ انڌيرن ۾،
- تنهنجو هٿ خنجر ۾ آ،
- جيون آهه عذاب جيان،
- ڦهلي هُتِ اونداهه اکين،
- سوچن تي ڪو پهرو آهي.
- گهر گهر ۾ آ گهاڻو وري،
- اڻپورا سڀ خواب رهيا هِن،
- وڇوڙي جو ڄڻ ڪوئي منظر لڳي ٿو،
- هو ڪڏهن جيڪي هئا پنهنجا لڳا،
- نه ڏور ايڏو گذار جاني،
- لفظ خنجر ڪري گهاءُ ڏيندو رهي ٿو،
- ڇو ڪوئي اڪيلو آ، چارا به نه ٿا ڄاڻن،
- پريتم جڏهن کان خدا ٿي ويو آ،
- پرين! تنهنجون يادون جڏهن ٿيون پون،
- ڇڏي مون کي اڪيلو هت هليو وئين دور او بابا.
- وايون
- پنهنجي پوتر پيار جي،
- سڏڪڻ واري هر ساٿيءَ کي،
- لِڱُ لِڱُ رڻ ٿِيو آ،
- ساجن ساهه سڙي،
- جيڪر زهر پيان،
- مون سان گڏ آ اوسيئڙي ۾،
- سرتي! سچ سڃاڻ،
- جڏهن به ٻولي ڪانءُ،
- نرملتا جو نينهن،
- ڪنڊا ڪارا چوڏس ڀانيان.
- ڏيهه سڄو اونداهه،
- ڪانهي ڪنهن جي ڪاڻ،
- ڪانهي روح رهاڻ،
- پيار تنهنجو ڇانورو،
- هر من ۾ ويراڳ،
- بادلن جي اوٽ ۾،
- اڀري آيو اوچتو،
- جُهومي ڳائي من،
- ڌار جي آهيون ٻئي،
- هڪ بس تنهنجي سارَ
- دنيا ۾ ڪجهه ڪين آ،
- ڳوڙها ڪين وهاءِ،
- منهنجي قسمت تي،
- مون سان گڏجي ياد سفر ۾،
- رات مون ڏاڍو رُنو،
- ٻڏندي ۽ ترندي رهي،
- ڪنهن سان نيڻ ملائي آئي.
- الا! مان اڻ ڄاڻ،
- گيت
- ڌرتتيءَ ۾ آ رهيو،
- اسان پيار وارن جي ساري حياتي،
- چوڏس ٿئي مهڪار،
- سڄي عمر ماڻهوءَ جي مَنَ کي کپن ٿا
- متان پاڻ تو ۾ وڃائي نه ڪو،
- واٽ اونداهه مان،
- ڪين گھرجي زندگي،
- مان جي ڪونه هجان،
- مُرڪي مُرڪي توڙي ماڻي،
- چؤطرف آ ڌرتتي،
- اجهو ديپ نيڻن جا آهن اجهاڻا،
- پاڇو پوئين پهر جو،
- سارو آهي چاهه منهنجي شاعري،
- بيت
- هو سڀ تارا اُڀّ تي، ڇو ٿا شرمائن؟،
- هاڻي کڻي آزاد ڪيو، قيدي منهنجو ساهه،
- پنهنجي اندر کي پرين، جانچي ڏٺو مون،
- تون ئي ڏس سانورا! تو بن ڪيئن جيئان؟
- مان هڪ ننڍڙو سچ ۽ تون اتم احساس،
- وسڻ لئه آيو وڌي، نيڻن منجهه ڪڪر،
- مون کان ڪيڏي پيار مان، پڇي پيو آڪاس،
- سوچي سوچي او سکي تپي سارو تن،
- ترائيل ۽ ڏيڍ سِٽا
- ٻئي نيڻ تنهنجا ڇو آلا سکي!؟
- ڪانهي ڪائي لِڪَ پرين کان،
- لڙڪ ناهن لڪائڻ ڪي سولا پرين!
- اچانڪ وڇوڙو جڏهن آهي ٿيندو،
- لڳي سڪ تنهنجي هلي آ او راڻا،
- تو جو لاتي ديرا او سانول
- ساڻ نه سهيلي،
- سوچي هل سَرتي!
- نظم ۽ آزاد نظم
- واپسي
- اداسي
- ڇوليون
- ديپ
- چهنڊڙيون
- ڳوڙها
- مقدمه سنڌ
- خواب
- گلاب جي ڇانوَ ۾
- تون ڪڏهن ايندين!؟
- تاريخ جا نيڻ
- "نه مون کي سڏ جانءِ"
- "صدا"
- "مٽيءَ جو ماڻهو"
- چوسٽا
- جيئن رات اوندهه آڻڻ لڳي آ،
- ڀُونءِ ڪَرَ موڙي ٿي ۽ آڪاس جاڳي ٿو پوي.
- وسرن نه ٿا گهڙي ڀي، هُو قربتن جا لمحا.
- خاموشي ۾ ساز ڳالهائي ٿو.
- وڄ وراڪا زندگي.
- وري خواب لڙڪن سان وکري وڃن ٿا.
هِت پيا پلجن چاهه اکين ۾.
ساجن ساري اٿلي پيا اڄ،
دردن جا درياهه اکين ۾،
مون کي پائڻ لاءِ پيارا،
ڳولهي وٺ تون راهه اکين ۾.
تو کي ڏسندي مَنُ پيو مرڪي،
ٿي ويا توسان ٺاهه اکين ۾.
ڏک ۾ هيکل ڪونه ڇڏينديون،
ڏاڍا اٿم ويساهه اکين ۾.