ديپ
اسان نيڻ ٻاري ڪيا ديپ جنهن لئه.
اهو ڀي اسان کي ڪندو ياد هوندو.
ڪري ياد رنگين خوابن جون ڳالهيون،
اڪيلي ۾ ڪيڏو هو غمگين ٿيندو.
۽ تنها جڏهن ڪا لڙي شام هوندي،
ته چهرو پرينءَ جو ٿيو زرد هوندو.
لڪايا ته هوندا هُن ڳوڙها گهڻو ئي،
سڀئي چاهتون پنهنجون ارپي اسان کي،
اوسرتي! هو پنهنجي وجهي هِيرَ ويو آ،
سڄي رات چنڊ ساڻ اوريان ٿي ڳالهيون.
ڇڏي هيئن اسان کي هليو ڪير ويو آ،
اسان جا جڏهن ڀي رُنا نيڻ آهن،
ته لڙڪن کي ڄڻ ڪائي معنيٰ ملي ٿي.
ستارا اسان سان ٿا ڪن ريس ڪيڏي،
۽ چانڊوڪي وارن ۾ الجهي پوي ٿي،
انڌيري ۾ مون لاءِ هو سوجهرو آ،
۽ خاموشين ۾ هو ڄڻ ڪا صدا آ،
سندس پيار نٽهڻ ۾ ڄڻ ڇانورو آ،
معصوم هٿڙن جي ڄڻ ڪا دُعا آ.