وڇوڙي جو ڄڻ ڪوئي منظر لڳي ٿو،
اوهان بن هي ويران اندر لڳي ٿو.
اچانڪ ٿئي ٿو ائين عرش ڳاڙهو،
ڄڻ سورج جي سيني ۾ خنجر لڳي ٿو.
سڄي رات امبر ۾ رلندو وتي ٿو،
سکي! چنڊ ڀي مون کي بي گهر لڳي ٿو.
هزارين عذابن کي مرڪي سَهي ٿو،
هو ماڻهو مون کي ڪوئي پٿر لڳي ٿو.
هتي مون کي هن جي جدائيءَ پڄاڻان،
پرائو سڄو شهر اڪثر لڳي ٿو.
پرين! پيار تنهنجي بنا محفلن ۾،
مون کي پنهنجون جيون اڃُو ٿر لڳي ٿو.