جيڪي پل توکان جدا ڀوڳيون پيا،
هر گهڙي ڄڻ ڪا سزا ڀوڳيون پيا.
ننڊ اڏري ٿي وڃي آڪاس ڏي،
ياد ۾ پَلَ جاڳ جا ڀوڳيون پيا.
شوخ چنچل زندگي خاموش آ،
درد جي هر انتها ڀوڳيون پيا.
مَنَ کي ڪاٿي ٿو ملي هاڻي سڪون،
اذيتون بي ساختا ڀوڳيون پيا.
ڪير ڄاڻي ٿو پيو پيڙا هتي،
بس اڪيلا هر جفا ڀوڳيون پيا.
سک جي منزل ڏور ڪاٿي آ پيا،
پوءِ به ويٺا ڇو ڀلا ڀوڳيون پيا؟