پرين! تنهنجون يادون جڏهن ٿيون پون،
ٿي مرڪي هوا، رقص بادل ٿا ڪن.
اچي ياد ٿو وقت گذريل جڏهن،
سوين عڪس دل تي تري ٿا اچن.
سوا تنهنجي سپنا، خوشيون، محفلون،
سڀئي ساهه کي اوپرا ٿا لڳن.
ضدي ساڀيائون نه رُڪبيون ڪڏهن،
پٺيان خواب ڪيڏا به سڏڪا ڀرن.
کڙن چنڊ ٿا رات جي سانت ۾،
جڏهن گيت سندر ٿا شاعر لکن.
جڏهن پيار پوتر ٿا ارپيون تڏهن،
نظارا اسان ڏي ٿا مرڪي ڏسن.