خوشيءَ خوشيءَ سان ڌار ٿيون،
خزان نه ٿيون بهار ٿيون.
هميشه ٽهڪ ڏئي ملون،
ڪڏهن نه لڙڪ لار ٿيون.
اڪيلو چنڊ ڀي ته آ،
اسان ڇو سوڳوار ٿيون.
اهو ئي کوڙ آ پرين،
اکيون اکين سان چار ٿيون.
پريت جي حساب ۾،
ڪدورتون اڌار ٿيون.
الڳ ٿجي انهيءَ کان اڳ،
جو زندگيءَ تي بار ٿيون.