نيڻ آهن ڀنل هٿ مينديءَ رَتا،
پاڻ تو جهول ۾ لڙڪ آهن وَتا.
زندگيءَ جون خوشيون ائين وکري ويون،
ٽار تان ها ڇڻيا ڄڻ ته پيلا پَتا.
ساڀيائن جي رڻ ۾ سدا ڀٽڪندي،
پير نازڪ اسان جا ٿيا بي سَتا.
مان ئي هڪ ڇو زماني جي لئه ٿي ويس،
گم ٿيل خواب ڪو ۽ نه وسريل خَطا!
تو اسان کان وٺي چاهتون سانورا!،
دل کي اوسيئڙا ڇو ڪيا ٿي عطا؟
ڏس ڪنهن تنهنجو جيون خزان آ ڪيو،
ڪنهن جي لئه او سکي!ڇوڙيا ٿي ڇَتا.