عڪس تنهنجو به دل تان مٽائي وئي،
روح کي ياد تنهنجي رُلائي وئي.
مون ته روڪيو گهڻو، هو نه ترسي مگر،
زندگي بي وفا هٿ ڇڏائي وئي.
اڄ هو لهرن تي پيو نانءُ تنهنجو لکي،
مون کي ڪن ۾ هوا آ ٻڌائي وئي.
واس انگ انگ مان ڪيئي اڀري پيا،
رنگ اهڙو محبت ڪو لائي وئي.
ڪيڏو حيرانگيءَ مان تڪي ٿو پيو،
سونهن آڪاس کي ڀي جهڪائي وئي.
خواب، جيڪا خريدڻ هت آئي هئي،
نيڻ ڀي راهه ۾ سا وڃائي وئي.
آس ڪيڏي ته بي رحم نڪتي اها،
هيکليءَ دل کي ڀي جا جلائي وئي.
جنهن جي سِرَ تي ستارن جي چنري هئي،
سا ئي سورج کي بنديا بڻائي وئي.