غمگين حياتي هيءَ ڇاڪاڻ رهي آهي،
دل تنهنجي اسان کان ڇو اڻ ڄاڻ رهي آهي.
حالات تي آخر مان ڪو ڏوهه ڏيان ڪهڙو؟
قسمت ته ڦٽل پنهنجي هيءَ پاڻ رهي آهي.
مهڪايو جڏهن کان آ، تو خواب نگر منهنجو،
سنسار ۾ هر پاسي چانڊاڻ رهي آهي.
جنهن ڏينهن کان جيون کي آ پيار مليو تنهنجو،
گيتن ۾ پرين! تنهنجي سرهاڻ رهي آهي.
دل منهنجي ڏکائي خود پڇندا ٿا رهو هاڻي،
نيڻن ۾ اوهان جي ڇو آلاڻ رهي آهي؟