سپنا نه رهيا ساڳيا ۽ ساڻ نه سرهائي،
هڪ آءٌ، ٻي گڏ مون سان آ منهنجي اڪيلائي.
سوچيان ٿي پئي هاڻي ان وقت تي مان ساجن!
ڇا پريت هئي پنهنجي ۽ ڪهڙي شناسائي؟
توکان پوءِ هميشه لئه هن منهنجي حياتيءَ تي،
هر ٽهڪ ٺٺولي آ، هر لڙڪ تماشائي.
مون ڀي نه تمنا ڪئي، موٽي نه اها خود ڀي،
ڪجهه وقت خوشي مون کي جا راس هئي آئي.
ٿو چنڊ لڳي وياڪل، مايوس ستارا ڀي،
جنهن وقت پيا تنهنجي ٿي سار اچي ڪائي.