تون ڪڏهن ايندين!؟
تون ڪڏهن ايندين
"زندگي"!
ڏيئي جي آخري ٽمڪندڙ
لاٽ جيتري رهي آهي
بس ان ۾ ساهه
نرتڪيءَ جي ٿڪل
قدمن جيترو رهيو آهي،
آڪاس جيڏو اوسيئڙو،
ڀلا ڪير ڪري؟
هاڻ تون ٻڌائي ڇڏ
ته................
تون ڪڏهن ايندين؟
شاعري
اُماس راتيون، اُداس رستا
هي ڪتاب ”اُماس راتيون، اُداس رستا“ شاعره فهميده شرف بلوچ جي شاعريءَ جو پهريون مجموعو آهي. ساجد سنڌي لکي ٿو: ”فهميده شرف جي شاعري ۾ داخلي ڪيفيتن جي اپٽارڄڻ ته ٿڪاوٽ سان چور، بند گهٽيءَ ۾ ڦاٿل مسافر جهڙي ئي لڳي ٿي، پرفهميده شاعريءَ ۾ پنهنجي پناهگاهه جوڙي درد، هجر۽ اوسيئڙي جو اهڙو ته جهان جوڙيو آهي جو ڄڻ ته هن سٽ سٽ ۾ پنهنجي سريرجو سڳو پوئي ڀوڳنائن سان اڻٽٽ رشتو جوڙيو هجي.“
- 4.5/5.0
- 6684
- 1063
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- فهميده شرف بلوچ
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- ترتيب
- سنڌ سلامت پاران :
- پبلشر نوٽ
- پنهنجي پاران
- هڪ جهڙي درد جا وارث
- مهاڳ
- غزل
- خاموش آ هر منظر، ويران ڳليون آهن.
- هر نظارو ٿو وڻي، پريتم ڪري،
- لٿي ڏات ڄڻ ٿي گلابن جي ورکا،
- اڏاڻا پکي ۽ لڏي لام وئي،
- اماس راتيون، اداس رستا،
- عڪس تنهنجو به دل تان مٽائي وئي،
- جيڪي پل توکان جدا ڀوڳيون پيا،
- رُڪجي جي سگهي رات ته آءٌ روڪيانس،
- پرين! تنهنجون يادون جڏهن ٿيون پون،
- هي سنسار سارو ڏسان مان اکين ۾،
- ڇو پڇين ٿو لڙڪ ڪنهن جي ڪاڻ ٿي،
- اسان جا نيڻ رستن ۾ ڪٿي گم ٿي ويا آهن،
- خوشيءَ خوشيءَ سان ڌار ٿيون،
- پوءِ خوشي ڪهڙي رهي ڪا؟ هن سڄي ماحول ۾،
- نيڻ آهن ڀنل هٿ مينديءَ رَتا،
- جي چاهت ۾ تَن- مَنَ کي گهيري هليا ويا،
- درد ڪيڏو اندر تي اثر ٿو ڪري،
- غمگين حياتي هيءَ ڇاڪاڻ رهي آهي،
- سپنا نه رهيا ساڳيا ۽ ساڻ نه سرهائي،
- هاڻي ايندو ڪير اوهان وٽ پنهنجو روح ريجهائڻ لاءِ،
- پرين هاڻ توکي ڀلائڻ ڏکيو آ،
- سک ڪهڙا اسان سان گڏ هردم ئي رهيا آهن،
- ڪنهن کي ڏيئي ٿو، چنڊ اشارا ساري رات،
- ڇو ننڊ اکين کان هيئن اڄ رات رُسي وئي آ،
- پرين هاڻ توکي وسارڻ سکيو مون،
- نيڻ هر ڪو رهيو آ هميشه جهڙالو،
- رڳو لڙڪ، سڏڪا، مليون هن جفائون،
- ڳالهه خوابن جي هتي ڪنهن ٿي ڪئي،
- ڌوڪا ئي ڌوڪا ڏئي ٿي زندگي،
- مان هن ڏانهن ويندس نئين راهه ٺاهي،
- تاريخ جو بن ۾ ڪو ڪردار ٿو ڀٽڪي پيو،
- سار تنهنجي ٿي رهي هر پل پرين!،
- اچي صبح سان ٿو سويلو پرين،
- ايڏو ڇو مان وسري وئي هان،
- سار مون کي سکي تون نه ايڏو گهڻو،
- جيون گُگههُ انڌيرن ۾،
- تنهنجو هٿ خنجر ۾ آ،
- جيون آهه عذاب جيان،
- ڦهلي هُتِ اونداهه اکين،
- سوچن تي ڪو پهرو آهي.
- گهر گهر ۾ آ گهاڻو وري،
- اڻپورا سڀ خواب رهيا هِن،
- وڇوڙي جو ڄڻ ڪوئي منظر لڳي ٿو،
- هو ڪڏهن جيڪي هئا پنهنجا لڳا،
- نه ڏور ايڏو گذار جاني،
- لفظ خنجر ڪري گهاءُ ڏيندو رهي ٿو،
- ڇو ڪوئي اڪيلو آ، چارا به نه ٿا ڄاڻن،
- پريتم جڏهن کان خدا ٿي ويو آ،
- پرين! تنهنجون يادون جڏهن ٿيون پون،
- ڇڏي مون کي اڪيلو هت هليو وئين دور او بابا.
- وايون
- پنهنجي پوتر پيار جي،
- سڏڪڻ واري هر ساٿيءَ کي،
- لِڱُ لِڱُ رڻ ٿِيو آ،
- ساجن ساهه سڙي،
- جيڪر زهر پيان،
- مون سان گڏ آ اوسيئڙي ۾،
- سرتي! سچ سڃاڻ،
- جڏهن به ٻولي ڪانءُ،
- نرملتا جو نينهن،
- ڪنڊا ڪارا چوڏس ڀانيان.
- ڏيهه سڄو اونداهه،
- ڪانهي ڪنهن جي ڪاڻ،
- ڪانهي روح رهاڻ،
- پيار تنهنجو ڇانورو،
- هر من ۾ ويراڳ،
- بادلن جي اوٽ ۾،
- اڀري آيو اوچتو،
- جُهومي ڳائي من،
- ڌار جي آهيون ٻئي،
- هڪ بس تنهنجي سارَ
- دنيا ۾ ڪجهه ڪين آ،
- ڳوڙها ڪين وهاءِ،
- منهنجي قسمت تي،
- مون سان گڏجي ياد سفر ۾،
- رات مون ڏاڍو رُنو،
- ٻڏندي ۽ ترندي رهي،
- ڪنهن سان نيڻ ملائي آئي.
- الا! مان اڻ ڄاڻ،
- گيت
- ڌرتتيءَ ۾ آ رهيو،
- اسان پيار وارن جي ساري حياتي،
- چوڏس ٿئي مهڪار،
- سڄي عمر ماڻهوءَ جي مَنَ کي کپن ٿا
- متان پاڻ تو ۾ وڃائي نه ڪو،
- واٽ اونداهه مان،
- ڪين گھرجي زندگي،
- مان جي ڪونه هجان،
- مُرڪي مُرڪي توڙي ماڻي،
- چؤطرف آ ڌرتتي،
- اجهو ديپ نيڻن جا آهن اجهاڻا،
- پاڇو پوئين پهر جو،
- سارو آهي چاهه منهنجي شاعري،
- بيت
- هو سڀ تارا اُڀّ تي، ڇو ٿا شرمائن؟،
- هاڻي کڻي آزاد ڪيو، قيدي منهنجو ساهه،
- پنهنجي اندر کي پرين، جانچي ڏٺو مون،
- تون ئي ڏس سانورا! تو بن ڪيئن جيئان؟
- مان هڪ ننڍڙو سچ ۽ تون اتم احساس،
- وسڻ لئه آيو وڌي، نيڻن منجهه ڪڪر،
- مون کان ڪيڏي پيار مان، پڇي پيو آڪاس،
- سوچي سوچي او سکي تپي سارو تن،
- ترائيل ۽ ڏيڍ سِٽا
- ٻئي نيڻ تنهنجا ڇو آلا سکي!؟
- ڪانهي ڪائي لِڪَ پرين کان،
- لڙڪ ناهن لڪائڻ ڪي سولا پرين!
- اچانڪ وڇوڙو جڏهن آهي ٿيندو،
- لڳي سڪ تنهنجي هلي آ او راڻا،
- تو جو لاتي ديرا او سانول
- ساڻ نه سهيلي،
- سوچي هل سَرتي!
- نظم ۽ آزاد نظم
- واپسي
- اداسي
- ڇوليون
- ديپ
- چهنڊڙيون
- ڳوڙها
- مقدمه سنڌ
- خواب
- گلاب جي ڇانوَ ۾
- تون ڪڏهن ايندين!؟
- تاريخ جا نيڻ
- "نه مون کي سڏ جانءِ"
- "صدا"
- "مٽيءَ جو ماڻهو"
- چوسٽا
- جيئن رات اوندهه آڻڻ لڳي آ،
- ڀُونءِ ڪَرَ موڙي ٿي ۽ آڪاس جاڳي ٿو پوي.
- وسرن نه ٿا گهڙي ڀي، هُو قربتن جا لمحا.
- خاموشي ۾ ساز ڳالهائي ٿو.
- وڄ وراڪا زندگي.
- وري خواب لڙڪن سان وکري وڃن ٿا.
تون ڪڏهن ايندين
"زندگي"!
ڏيئي جي آخري ٽمڪندڙ
لاٽ جيتري رهي آهي
بس ان ۾ ساهه
نرتڪيءَ جي ٿڪل
قدمن جيترو رهيو آهي،
آڪاس جيڏو اوسيئڙو،
ڀلا ڪير ڪري؟
هاڻ تون ٻڌائي ڇڏ
ته................
تون ڪڏهن ايندين؟