تون ئي ڏس سانورا! تو بن ڪيئن جيئان؟
پائن جهاتيون لڙڪ ٿا هاڻي نيڻن مان،
تنهنجو ڏس پڇان، پل پل رستن کان پئي.
ساروڻين جي واءُ آ، ڇيڙيو ڪو سرگرم،
وياڪل جيون تي لڙي، پيار ڀري موسم،
هڪڙو ئي پريتم، آهي منهنجي مَنَ ۾.
اوجهل دنيا ٿي وئي، اکيون ٻوٽيم جو،
منهنجي سامهون هو، چهرو پنهنجي چنڊ جو.
منهنجي جوڀن جا سکي! سڀ رنگ چورائي،
ڪيڏانهن ويو سانورو، ننڊون ڦٽائي،
مون کي ريجهائي، ويو پنهنجي پيار سان.