سارو آهي چاهه منهنجي شاعري،
تنهنجي ڄڻ ساراهه منهنجي شاعري.
نيڻ ٻئي ڪشڪول پنهنجا مان ڪيان.
خواب پنهنجا توکي سڀ ارپي ڇڏيان.
تنهنجون ڳالهيون گيت منهنجا ٿي پون،
تو مٿان ويساهه منهنجي شاعري.
لوڪ تولئه ٿي پيو جي ڌرتتي،
ڇانءُ ٿيندي توتي منهنجي زندگي،
اذيتن جي اُس ۾ هوندي سدا،
وِکّ وِکّ وڻراهه منهنجي شاعري.
ڪيترا ڪنڊا ڀلي وکريل هجن،
پير منهنجا ڪيڏا ڀي زخمي ٿين،
تو اڳيان اونداهه ۾ ٿي ايندي مگر،
روشني ۾ راهه منهنجي شاعري.
ڀل دنيا روڪي سڀئي راهون کڻي،
ڏات تو کي سڏ ڪندي ٻانهون کڻي،
هر مصيبت ۾ جئينَ جو ٿي ڏئي،
مون کي ڪو اتساهه منهنجي شاعري.