هر نظارو ٿو وڻي، پريتم ڪري،
چاندني ٿي ڄڻ وسي، ڇم ڇم ڪري.
هن جي فطرت آ ڏکوئڻ، ڀل ڏکوئي،
ڪير ويهي دل اکيڙي غم ڪري.
ڪاش هيڪر ٿي پوين تون گل جيان،
لڙڪ توتي سڀ ڇٽيان شبنم ڪري.
اڄ نه ڪي بادل، نه بارش ٿي وڻي،
تو بنا بي چين ٿو آگم ڪري.
مان وسارڻ ٿي گهران، وسري نه ٿو،
ڪير ٿو هر هر اچي برهم ڪري.
دل جي ڌرتي ٿي وئي ماتمڪده،
ڪو ته همدردي اچي همدم ڪري.
مان جڏهن دنيا ڇڏي ويندس هلي،
تون تڏهن روئيندين پيو ماتم ڪري.