سوچي سوچي او سکي تپي سارو تن،
پوء اچي ڪيئن من ۾ رھي هو رانجهن،
مون کي هي جيون، هاڻي کپي ڪين ٿو.
نيڻ مليا جو جيڏيون پرين سان هڪوار،
پرزا پرزا ٿي وئي شيشي جي ديوار،
مون ڏي سو سو وار، پريتم نهاريو پيارمان.
سکي ڪاري رات ۾ ڪيڏا نيڻ ٽميا،
چنڊ وڌائي هٿڙا سارا لڙڪ اگهيا،
تنهن کان پوء پڇيا، منهنجا درد هن.
اجرو هر اندر هجي، اجرو هي سنسار،
اوندھ انڌوڪار، نڪري ساري ڏيھه مان.
چھرو ڄڻ ته پهاڙ آ، اکيون آبشار،
وسن سڀ ڄمار، اوسيئڙي جي اوٽ ۾.