مون کان ڪيڏي پيار مان، پڇي پيو آڪاس،
آهين ڇو اداس؟، مکڙيءَ جهڙي ڇوڪري!.
جيڏا منهنجا نيڻ ها، ورهين کان بي خواب،
تن ۾ اڄ گلاب، ڦٽا تنهنجي پيار جا.
ڪالهه پرين! توڏانهن جو، خط لکيو هو آنءُ،
ان ۾ پنهنجو هانءُ، ويڙهي توڏي مون مُڪو،
آيا ڏکن ڏينهن، سرتيون سک ڇڏي ويا،
پور پرينءَ جا اڄ، اچي اندر منجهه پيا،
سي ڀي ڏينهن هيا، روز ملڻ ٿيندو هيو.
تنهنجون يادون مَنّ ۾، جڏهن ڀي آيون،
سرتا! سرهايون، انگ، انگ ۾ وکري ويون.
جيءَ ۾ جدائيءَ جا، اٿن ٿا طوفان،
پَنُ پَنُ ٿي ٿا ڇڻن، اندر جا ارمان،
دردن جا سامان، چوڌاري وکري ويا.