ڇو پڇين ٿو لڙڪ ڪنهن جي ڪاڻ ٿي،
ايترو ڀي ڪين تون اڻ ڄاڻ ٿي.
ڪير سپنا ۽ ويئه مرڪون کسي،
ڪير ڏئي اکڙين کي ويو آلاڻ ٿي؟
ياد تنهنجي ڄڻ گلابن جون ڪليون،
چؤطرف ڦهلجي سرهاڻ ٿي.
سار ڪنهن جي کي اندر۾ گڏ ڪري،
ڄڻ اندر۾ پاليو مهراڻ ٿي.
هيءَ حياتي ايتري هيسيل، ڊنل،
اڳ ته اهڙي ڪانه هئي جيئن هاڻ ٿي.
ڪير گڏجي لڙڪ ڳاڙيندو هتي،
مان اڪيلي ڀوڳيان پئي پاڻ ٿي.
لفظ ڊوڙن ٿا پيا ڪڪرن جيان
شاعري ڄڻ مينهن جو اهڃاڻ ٿي.