سار مون کي سکي تون نه ايڏو گهڻو،
ماڳ منهنجو اٿئي ڪجهه اڃان پرڀرو.
مون کان پوءِ منهنجي لئه تون نه پئي روئجان،
آءُ ويندس هلي تو وٽان اوچتو.
تنهنجي چاهت جو ۽ پنهنجي لڙڪن جو مون،
رات تارن سان ويٺي ڳنڍيو سلسلو.
واءُ ساريون نشانيون لٽيندو ويو،
توڙي اڳتي وڌڻ جو هيو حوصلو.
شال ڪڏهين ڀي ختم ڪو نه ٿئي.
خواب رستن جو هلندڙ پيچرو.