واٽ اونداهه مان،
هو اچي جي ڪٿان،
جيءُ ٻاري سکي،
روشني مان ڪيان.
نيڻ هيڪر کڻي جي هو مرڪي ڏسي،
پيار هن تي بهارن کي ڀي ٿو اچي،
هر نظاري ۾ ٿو عڪس هن جو رهي،
دل چوي هر گهڙي، هن کي ئي پئي ڏسان،
جيءُ ٻاري سکي،
روشني مان ڪيان.
ڏس ته آڪاس ڪيڏو نه آهي اداس،
ڄڻ اسان جي خوشي هن کي آئي نه راس،
لڙڪ تنهنجا پرين! اڀ ۾ تارن جيان،
او رتي مُکُ ته ڪر، نيڻ تنهنجا اگهان،
جيءُ ٻاري سکي،
روشني مان ڪيان.
خواب منهنجا رهن ٿا سڀئي شبنمي،
سنگ تنهنجي جو جهومي پئي زندگي،
هٿ وڌائي ٻئي، ڊوڙندي ٿي اچي،
اڄ خوشي اوچتو، درد جي ميڙ مان.
جيءُ ٻاري سکي،
روشني مان ڪيان.
تو سوا هاڻي ڪاٿي سري ٿي پئي،
باهه لفظن ۾ ڄڻ ڪا ٻري ٿي پئي،
موت! مهلت ته ڏي مون کي ٿورڙي،
گيت هن لاءِ ڪي مان اڃان ڪجهه لکان،
جيءُ ٻاري سکي،
روشني مان ڪيان.