وسڻ لئه آيو وڌي، نيڻن منجهه ڪڪر،
ڪچڙو دل جو گهر، ڊهي پوندو اوچتو.
چهرو ڄڻ ته پهاڙ آ، اکڙيون آبشار،
وَسن سڀ ڄمار، اوسيئڙي جي اوٽ ۾.
تو بن منهنجي اڱڻ تي، جا به لٿي آ شام،
منهنجا ٽهڪ تمام، سڏڪن ۾ مٽجي ويا.
منهنجي دل جي صحن تي، جيڪر رنگ اچي،
اڄ جي هوت اچي، مکڙيون سڀ مهڪي پون.
رابيليءَ جي گل مٿان، سج جو جيئن چمڪو،
مون کي اهڙو ڪو، سپنو ٿو سڏڙا ڪري.